Eigenlijk was het zijn vader, televisie-icoon Fred Emmer, die het zaadje plantte. Na de kijkers naar het NOS Journaal van ’s werelds wel en wee op de hoogte te hebben gesteld, schoot de om zijn feilloze, welhaast mechanische dictie bekendstaande nieuwslezer graag een broek met wijde pijpen aan, om zich vervolgens op plateauzolen richting dansvloer te begeven.
Paradiso
Stephen Emmer vertelt het in de volle bovenzaal van Paradiso zonder met zijn ogen te knipperen. En als we hem mogen geloven, moet een en ander, gezien de toen heersende mode, hebben plaatsgevonden in de jaren zeventig. Een fijn decennium voor zwarte muziek waarin dankzij namen als Thom Bell, Isaac Hayes en Barry White weelderig gearrangeerde, en daarom symfonisch genoemde, soul opgang maakte. Zo schakelde Marvin Gaye leden van het plaatselijke symfonieorkest in voor zijn klassieke album What’s Going On.
Vooral de op dat album uitgedragen zorg over waar het met de wereld naartoe gaat, inspireerde Emmer tot Home Ground, dat hij deze maandagavond ten doop houdt in de Amsterdamse poptempel. Daar stond Emmer voor het eerst in 1979, vertelt hij terloops, terwijl achter hem op het podium een levensgrote foto te zien is uit de tijd dat hij als gitarist deel uitmaakte van postpunkband Minny Pops.
In de kleine veertig jaar daarna maakte Emmer vooral naam in de mediawereld als componist van leaders, herkenningsmelodieën en andere opdracht muziek: zowel het NOS Journaal als het RTL Nieuws kregen een muzikale vormgeving van zijn hand. Toch bleef het vrije werk trekken. Na een aantal albums waarop hij onder meer historische geluidsopnamen van literaire werken orkestreerde, was de toestand in de wereld twee jaar geleden aanleiding iets maatschappelijk relevants te creëren. “It’s an artist’s duty to reflect the times in which we live”, haalt Emmer in zijn inleidende praatje een gevleugelde uitspraak van Nina Simone aan. En dit zijn de tijden van migratie, vluchtelingencrisis, ernstige aantasting door de mens van zijn leefomgeving en nog zo het een en ander.
Muzikaal Tinderen
Stephen Emmer sloeg aan het ‘muzikaal tinderen’ en zo lukte het hem namen als Chaka Khan, Patti Austin, Andy Bey, Frank McComb en Leon Ware aan zijn project te verbinden. Aan laatstgenoemde, eerder dit jaar overleden en ooit creatief partner van Marvin Gaye, is Home Ground opgedragen, zo leert de clip die na Emmer’s inleiding te zien is.
War Child
Daarna is het podium voor een medewerkster van War Child, de organisatie waarmee de bedenker van het project samenwerking zocht , ook al omdat zij zich inzetten voor kinderen. “En die leven langer dan wij”, aldus de initiatiefnemer.
Leo Blokhuis
Nog een filmpje en daar is Leo Blokhuis, een graag geziene gast bij het in ontvangst nemen dan wel uitreiken van eerste exemplaren. Bevlogen vertelt de domineeszoon annex popprofessor over zijn muziekplatform What The World Needs Now dat hij in aanloop naar de jongste Tweede Kamerverkiezingen startte “om een positief geluid te laten horen”. Emmer dropte er, zo vertelt Blokhuis, een liedje van hemzelf met zangeres-dichteres Ursula Rucker uit Philadelphia, ook terug te vinden op Home Ground. En er bloeide, kortom, iets moois op tussen de twee.
Mary Griffin
Na het opsommen van nog wat wapenfeiten uit Emmer’s loopbaan en een oproep aan het aanwezige publiek om vooral het woord wat betreft het project te verspreiden, is het tijd voor de uitreiking van het eerste exemplaar. Dan volgt opnieuw een clip. Met tromgeroffel haalt Emmer daarna degene waarmee hij zijn project begonnen is voor het voetlicht: zangeres Mary Griffin. De Amerikaanse, die achtergrondvocalen gezongen heeft bij onder meer Patti LaBelle en George Clinton en eerder met Emmer samenwerkte voor de muziek bij verschillende Holiday On Ice-shows, is speciaal voor de gelegenheid overgevlogen uit Houston. Gestoken in glitterpak doet ze, met begeleiding uit de computer en een stem uit één stuk, onder meer de twee nummers die er van haar op het album staan.
Muzikanten
Aan het eind van de presentatie is Emmer genereus genoeg om de schijnwerpers nog even op een aantal van de medewerkenden aan het project op het podium te richten. En dus nemen onder anderen arrangeur Willem Friede, percussionist Jeroen de Rijk en bassist Hein Offermans het applaus van het aanwezige publiek in ontvangst. Jammer is wel dat Chaka Khan, de grootste naam op Home Ground en eerder op de avond te zien in de uitpuilende grote zaal van Paradiso, ontbreekt.
[Peter Bartlema - Heaven Magazine]
