Ook als je Stephen Emmer niet kent, ken je zijn muziek. Vooral van televisie: hij maakte de leaders van het NOS-Journaal, RTL Boulevard en nog heel veel meer. Emmer draait al even mee, speelde zelfs in ultieme Ultra-band Minny Pops en in de Britse bands The Associates en Lotus Eaters. En nu dus Mt. Mundane, een album op de grenzen van wat we normaal in deze rubriek tegenkomen. Maar dat zijn vaak de leukste platen, ja precies. Het idioom hier is nogal klassiek: piano, orkest en koor.
[Redactie ; Het album Mt. Mundane' kwam op 11 oktober 2024 uit op Electric Fairytale Recordings]
Cinematic adagios noemt Emmer het zelf, waarmee hij die klassieke stijl slim koppelt aan zijn werk voor het scherm. Deze muziek is niet los te zien van Emmers persoonlijke worstelingen, leren we uit het begeleidend schrijven. En dan vooral met de eeuwigdurende ruis die tinnitus in zijn oren legt – en die van vele OOR-lui, durf ik te wedden, inclusief deze scribent. Moeten we dan allemaal maar aan dit soort tere, klassieke klanken? Niet per se, helemaal niet, maar de muziek van Emmer gaat per luisterbeurt wel steeds meer beklijven. Het wordt soms iets te zijig en te repetitief, maar zijn melodieën en arrangementen weten het hart wel degelijk te beroeren. Dit misstaat werkelijk niet bij de piep in de oren.
[OOR - Jacob Haagsma - Oktober 2024]
