Zou er een prijs bestaan voor Neerlands meest veelzijdige muzikant/componist/arrangeur, dan zou Stephen Emmer een flinke kanshebber zijn, want zijn carrière is op z’n zachtst gezegd divers. De tijd dat hij in Minny Pops zat en met o.a. The Associates in de UK actief was ligt ver achter hem.
Op zijn soloalbums verrast hij steeds opnieuw met een originele insteek en prominente gasten. Voor Recitement (met spoken word, uit 2007) strikte hij Lou Reed en Sylvia Kristel, op International Blue (een hommage aan epische pop à la Burt Bacharach, 2014) ontpopten de zangers van Ultravox, Cousteau en Heaven 17 zich als crooner.
Home Ground is een ode aan orkestrale soul van het warme, trage soort. Aan de vocale kracht van Patti Austin, Chaka Khan, Mary Griffin en de na de opnames overleden Leon Ware twijfelt uiteraard niemand, maar er wordt weinig buiten de lijntjes gekleurd. Het beetje meer pit dat Kendra Foster aan Soul Glow en Frank McComb aan Yesterday Oh Yesterday meegeven is meer dan welkom.
Emmer liet voor Home Ground niets aan het toeval over. De verfijnde mix van Bob Power (The Roots, Erykah Badu) en de mastering door Chris Geringer (Drake, Rihanna) bewijzen dat. Werkelijk alles aan dit album klopt. Misschien wel iets te veel. Ook de bedoeling erachter is ongetwijfeld oprecht en goedbedoeld (een substantieel deel van de opbrengst gaat naar War Child), maar wat was het fijn geweest als iemand vocaal wat boosheid had geëtaleerd en het geheel een ander soort scherpte had meegegeven.
[Willem Jongeneelen, OOR]
