Stephen Emmer is niet iemand die ons jaarlijks verblijdt met nieuw werk. Logisch ook. De man heeft vele gezichten en houdt zich bezig met talloze artistieke en ook commerciële concepten. Maar als hij een nieuw album uitbrengt, staat de wereld even stil. Met Home Ground komt hij overigens al redelijk snel op de proppen, aangezien zijn zo bejubelde International Blue in 2014 verscheen. Op die plaat werkte hij nauw samen met Bowie-producer Tony Visconti.
Op Home Ground tapt de Nederlander uit een heel ander vaatje. Emmer gaat terug naar de soul, maar dan wel op volstrekt eigen wijze en haast onnavolgbare manier. Deed hij het op zijn vorige plaat nog met mensen als Julian Lennon en Midge Ure, nu heeft hij zwaargewichten uit de soul kunnen strikken. Wat te denken van Chaka Khan, Patti Austin en de inmiddels overleden soulheld Leon EWare?
Maar geweldige gasten maken nog geen goed album. Gelukkig is Home Ground dat wel. Elke nog heeft een eigen verhaal en geluid, maar er is geen moment dat je niet de hand van de geniale Emmer hoort. Samen met de legendarische mixer Bob Power (The Roots, Erykah Badu) maakte hij Home Ground af. Een van de betere recente platen van Nederlandse bodem. Daarnaast hangt er met War Child ook nog eens een goed doel aan vast. Chapeau voor de muzikale en humane Stephen Emmer.
[Jean-Paul Heck, Soundz]
Er staan nogal wat kanonnen op je album.
SE : We hebben veel raakvlakken. Patti Austin is jarenlang de zangeres geweest die voornamelijk achtergrondkoortjes mocht inzingen en ik was de jingle-koning van Nederland.
Je leert dan vooral hoe bepaalde zaken niet moeten. Dat is wat je opsteekt van in opdracht werken. Je leert alle valkuilen herkennen en clichés identificeren. Die wetenschap neem ik mee als ik bezig ben met mijn eigen werk. Home Ground is echt een werk van liefde. Ik heb niet alleen met synthesizers gewerkt, maar ook met strijkers en blazers. En daarnaast met de geweldige Bob Power.
Je werkte ook met Leon Ware. Hoe ging dat?
SE : Met dat soort mensen werken gaat niet helemaal vanzelf. Jij googelt hen, maar zij googelen jou net zo hard terug. Vaak willen ze pas meewerken als je op social media tweehonderdduizend likes of volgers hebt. Dat soort dingen. Maar werken met Leon was geweldig. Hij behoorde tot de oudere garde, en luisterde ècht. Ik ben van oorsprong zeer geïnteresseerd in dance en funk en dat komt op Home Ground volledig tot uiting.
Sterren als Richard Burton , Sylvia Kristel en Lou Reed werkten mee aan jouw albums en zijn overleden. Ook Leon Ware is er niet meer.
SE : Tja, nu je het zegt. Werken met Lou Reed heeft veel teweeggebracht. Vanaf die samenwerking werd het allemaal wat makkelijker. Ik weet nog dat hij binnen kwam en vroeg “Welke stem moet ik opzetten?, ik kan ze immers allemaal”. Lou dacht ècht dat hij elke stem kon opzetten die hij maar kon bedenken. Maar hij had er maar een en die wilden wij op de plaat. Werken met Tony Visconti was ook bijzonder. Hij haalde mij in New York van het vliegtuig, nam me mee naar de studio en ging meteen aan het werk. Er was geen tijd voor prietpraat.
Hoe lukt het je toch steeds om zo’n sterrencast bij elkaar te krijgen?
SE : De economische druk is weggevallen bij artiesten die op de A-lijst staan. Vroeger kwam je niet eens voorbij de secretaresse, maar tegenwoordig besteden artiesten graag tijd en aandacht aan projecten waarin ze hun hart kunnen leggen. Het begon twee platen geleden met dat spoken-word project. Toen ging alles via MySpace. In dit digitale tijdperk gaat het allemaal nóg gemakkelijker. Ik ben nu met het team van Chaka Khan bezig om te kijken of we tijdens haar concert in juli in Amsterdam iets samen kunnen doen. Chaka behoort toch tot de ‘eredivisie’. Daar zit eigenlijk mijn voornaamste voldoening: dat zulke grootheden het waardig genoeg vinden om zonder economische overtuiging mee te doen aan mijn project.
[Jean-Paul Heck, Soundz]
