"Ik wil een nieuw avontuurlijk kleurenpalet. Ik creëer complexe suikertaarten. Ik stapel. Ook 'The Wall Of Sound' van Phil Spector was meer dan alleen veel lagen. Het geluid bezat gedetailleerdheid. Dat hoor je tegenwoordig te weinig."
Muzikant/componist Stephen Emmer heeft een nieuw album. Met medewerking van gastvocalisten en sterproducer Tony Visconti brengt hij een eerbetoon aan popcrooners. Stephen Emmer (56) draait al lang mee in de muziekwereld. Niet heel vaak treedt hij op de voorgrond. Toch wordt u al jaren waarschijnlijk dagelijks geconfronteerd met zijn werk.
Hij componeert voor films, documentaires, commercials en leaders voor programma’s als RTL Boulevard en het RTL Nieuws. In de jaren negentig deed hij dat voor veel programma’s van de NOS, waaronder het journaal. Zijn achternaam verraadt dat hij inderdaad de zoon is van oud-nieuwslezer Fred Emmer, maar zijn moeder, Roekie Aronds, danseres van het Scapino Ballet, speelde een grotere rol in zijn muzikale leven. „Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vier jaar jong was. Via mijn moeder kwam ik in India, Aruba en Suriname terecht en zij heeft me met veel exotische muziek in contact gebracht. Ze had een ‘weirde’ platencollectie, voor haar danslessen. In 1959 zong Donald Jones een bekend liedje voor mijn moeder, toen die een gastrol vertolkte in de tv-serie Pension Hommeles van Annie M.G. Schmidt: ‘Ik zou je het liefste in een doosje willen doen.”
Na een klassieke opleiding ging Stephen Emmer halverwege de jaren zeventig, met onder meer Mathilde Santing, afwisselend pop en freejazz spelen. Bekender is zijn werk als gitarist van de cultband Minny Pops vanaf 1979. „We waren heel vroeg aan het experimenteren met elektronica en drumcomputers en aan het ?irten met Engeland. We kregen een uitnodiging om daar met producer Martin Hannett, bekend van zijn producties met Joy Division, te komen opnemen. Daar zat mijn liedje Dolphin’s Spurt bij. Voor Joy Division verzorgden we destijds een paar keer het voorprogramma, in Engeland, maar ook in De Effenaar in Eindhoven.” Stephen Emmer werd daarna tijdelijk journalist. Hij was medeoprichter van het magazine Vinyl en had een radioprogramma bij de VPRO. Inmiddels zit hij alweer vele jaren in de toegepaste muziek. Zo af en toe komt hij toch met speciale eigen muziek naar buiten.
Dat was voor het eerst in 1982 het geval met Vogue Estate, een album met ?lmische muziek en vocale bijdragen van Billy Mackenzie (The Associates) en Martha Ladley (Martha & The Muffins). In 2007 volgde Recitement, een album met spoken word. Er zijn bijdragen uit literaire werken en historische geluidsopnamen, afkomstig van- of voorgedragen door schrijvers, acteurs en artiesten als Lou Reed, Richard Burton, Remco Campert, Hugo Claus en Sylvia Kristel.
In juli 2014 verschijnt zijn derde album: International Blue. Emmer schreef, speelde en arrangeerde opnieuw alle muziek, de productie was in handen van producer Tony Visconti. Die heeft een enorme staat van dienst. Hij werkte onder meer met The Moody Blues, T. Rex en Morrissey, maar zijn belangrijkste werk bestaat uit het begeleiden en produceren van David Bowie, vanaf 1969 tot heden. Emmer: „Toen ik met Recitement bezig was kreeg ik een mailtje uit Amerika: ‘Mijn cliënt denkt dat u op een bijzonder spoor zit’. Ik vroeg wie die cliënt was. Dat bleek Tony Visconti. Ik antwoordde dat ik me hem helaas niet kon permitteren. Het antwoord daarop was dat meneer Visconti allang niet meer in deze business zat vanwege het geld. Hij wilde het voor niets doen, zo bijzonder vond hij mijn project.” Voor International Blue, contacteerde Emmer hem zelf. Om van zijn pop-historische kennis gebruik te maken.
“Je kunt hem gewoon vragen hoe hij die bassen deed bij Heroes van Bowie of die mellotron bij The Moody Blues. Visconti werkte opnieuw graag mee, omdat hij mij inmiddels als onderdeel van zijn familie beschouwt. De productie werd gedaan bij hem in New York en in de Abbey Road Studio’s in Londen, waar in de dankzij The Beatles zo beroemd geworden studio 2 ook de perspresentatie van het album plaatsvond op 10 juni.”
Op International Blue zijn de crooners Glenn Gregory (Heaven 17), Midge Ure (Ultravox), Neil Crossley (Furlined) en Liam McKahey (Cousteau). „Vóór de tijd van computers en stemvervormers moesten zangers het helemaal zelf doen. Dat heeft veel moois opgeleverd. Mijn album is een hommage aan de epische popmuziek van Burt Bacharach, Scott Walker, David Bowie en nog een paar. Met zangers van nu die hun eigen teksten mochten schrijven, omdat de beleving dan groter is. Hooguit vroegen ze een keer wat voor beelden ik bij de muziek had. Soms gaf ik ze een paar steekwoordjes. De zangers klinken allemaal geweldig, zonder dat ezelsbalken, dat je tegenwoordig vaak hoort; Dat is een soort vocale acrobatiek waarin afwisselend met de gewone en de kopstem wordt gezongen. In mainstream pop is dat een format geworden. Coldplay begon ermee, iedereen doet het na”
De muziek van Emmer roept de sfeer op van weleer, maar het album kwam wel tot stand met de meest moderne studiotechnieken, sounds en beats. „Ik heb een eigentijdse interpretatie gemaakt van die muziek, uit de jaren zestig voornamelijk. Ook The Last Shadow Puppets deden dat op hun debuut; Zij hebben pure nostalgie bedreven. Bij hen was het precies als toen. Ik wil nooit één op één iets kopiëren, omdat het dan voor mij geen toegevoegde waarde heeft. Daarom ben ik niet zo’n fan van The Dap-Kings. Heel goede muzikanten, maar het klinkt wel precies zoals bij Otis Redding, omdat ze het met diezelfde oude bandrecorder vast willen leggen. Ik wil een nieuw avontuurlijk kleurenpalet. Ik creëer complexe suikertaarten. Ik stapel. Ook The Wall Of Sound van Phil Spector was meer dan alleen veel lagen. Het geluid bezat gedetailleerdheid. Dat hoor je tegenwoordig te weinig. Veel muziek op de radio is eenheidsworst; Waar is die uitdrukking ‘Het zit in de details’ eigenlijk gebleven? Ik deed inderdaad lang over het maken van dit album. Ik keek niet op een uur meer of minder. Als reactie op het keurslijf van opdrachtgevers en de jachtigheid van deadlines.
International Blue van Stephen Emmer is in eerste instantie alleen digitaal verschenen op Electric Fairytale Recordings.
[Willem Jongeneelen - 16-07-2014]
