Het is de laatste tijd hip om poëzie en proza een vrijage met jazz te laten aangaan. Stephen Emmer doet dat ook, maar anders. Hij gebruikt teksten van acteurs, musici en schrijvers en laat die door hen of door hem gekozen persoonlijkheden uitspreken. Daarop improviseren hij en zijn medemusici.
Het loopt allemaal door elkaar. Dat is meteen de grote charme van dit project. In zeventien stukken komen de stemmen voorbij van Kazu Makino, Lou Reed, Richard Burton, Andrea Piovan, Sylvia Kristel, Ken Nordine, Michael Parkinson, Jorge Luis Borges, Remco Campert, Sacha de Boer, Allen Ginsberg, Michael Lonsdale, Carlos Drummond de Andrade, Hugo Claus, Sylvia Ocampo, Kurt Schwitters en Yoko Ono. Een bonter gezelschap is nauwelijks denkbaar. Door de gevolgde procedure komen teksten in een heel ander verband te staan. Ze vormen daardoor nieuw werk, dat door de wijze waarop wordt gemusiceerd ook andere dwarsverbindingen meekrijgt.
Het gaat er op ‘Recitement’ niet om hoe de muziek klinkt, of hoe de teksten overkomen. Het zwaartepunt ligt op het totaalproject, hoe muziek en teksten mengen. De culturele ikonen die Stephen Emmer op zijn levenspad tegenkwam, vertaalt hij in zijn opvattingen over muziek. Dramatiek, lyriek, passie, tijdloosheid en hang naar vrijheid zijn de elementen die ingenieus in elkaar vloeien. Jammer is, dat Emmer ervoor heeft gekozen zijn sober uitgevoerde composities te laten opblazen door Pete Whitfield’s Real Strings.
[Jazzenzo - Review]
